Maar met haar, deze vrouw, sprak ik op de valreep over het echte waarom. Een lieve klant die onze winkel, dus mij, zeker al 15 jaar bezocht en kocht wat ze mooi vond met enthousiasme en flair. Want ze hield van unieke combinaties en verfijnde kwaliteiten. Een mooie vrouw, met allure en met een hele speciale kijk op mode. Ik vond het altijd een compliment als zij wat kocht. Ze heeft namelijk een bijzondere stijlvolle uitstraling en modisch ziet alles er piekfijn uit. Beetje distinguised en creatief en daar hou ik van. 

Vòòr mijn winkel-periode namelijk, kleedde ik me altijd in vermaakte sjieke tweedehands items. Van satijnen gebloemde Kimono’s, die van origine kamerjassen waren tot en met Russische korte laarsjes die ik tweedehands scoorde op het Waterlooplein. Ik maakte ook veel zelf, en werd zelfs een keer op straat aangehouden met een zelfgemaakte kobalt blauwe wollen jas. Deze was verkeerd gestikt door mij, maar om daar een draai aan te geven had ik er satijnen bandjes opgezet om zo de zichtbare zomen weg te werken. Ik liep in de van Woustraat in Amsterdam op weg naar mijn academie de CICSA en werd staande gehouden met de vraag of dit een echte Fong Leng was… “Nou nee, zelfgemaakt” .. stotterde ik. 

Pas later ging ik eens kijken wat Fong Leng nu allemaal gemaakt had. Ik snapte het: Mijn “mislukte jas” had er inderdaad iets van weg en was per ongeluk heel design geworden. Mijn hele studietijd, waar toen mijn betrokkenheid bij “vrouwen in de knel” is begonnen, HBO maatschappelijk werk, zat vol met zelfgebreide truien, vermaakte broeken en gekke tweedehands accessoires. In het college zat ik vaste prik, altijd te breien. Zo luisterde ik beter dan dat ik het opschreef. 

Dat dit verschijnsel “tweedehands” uit die tijd en ook mijn opleiding in het hier en nu weer zo actueel zijn geworden is best bijzonder. Ik hoorde haar tikken op het raam. “Wat ga je nou doen??” gebaarde zij met vragend de handen omhoog. Ik liet haar als uitzondering maar even binnen en raakte aan de praat en ik vertelde van de behoefte aan het terug gaan naar mijn hart. We snapten elkaar heel goed en de logica van mijn stap werd door ons samen uitgemeten in kreten van bevestiging. 

Ik vertelde van mijn voortzetting in de winkel deels en van mijn nieuwe baan. Toen werd het ineens heel stil… bij haar… Ik zag grote warme ogen en wenkbrauwen die verbaasd maar begripvol haar in een hele andere gevoelsstemming lieten zien…wat gebeurde hier… Ik zag herkenning meende ik. ”Je herkent het?” Vroeg  ik..  “Nou en of” zei ze“ “Ik ben daar ooit met mijn kind opgevangen, tientallen jaren geleden en absoluut was dat mijn redding uit de situatie waar ik toen niet uit kon komen zonder hulp…” Die zag ik even niet aankomen. 

“Wat zul jij een voldoening halen uit je nieuwe baan en gewaardeerd worden” Ik was een beetje in shock maar vond het ook een geweldig moment. Misschien was dit het laatste stukje waarom. Juist van haar voelde ik meer bevestiging, voor zover nog nodig, dan van wie dan ook. 

Je weet wel waarom je uiteindelijk keuzes maakt die steeds beter bij je passen maar deze switch is wel een goed overwogen en diep ingrijpende keuze geweest. 

Zij vertelde haar verhaal en we bevestigden zo van beiden kanten het waarom. Waarom mode en waarom vrouwen in de knel helpen… We waren het zo enorm eens en het gesprek sloot zo mooi af: “we gaan elkaar vast nog zien” zoals altijd. “Vind ’t knap van je!” sprak ze. “Ik van jou” zei ik. 

De dag erna is het D-Day, het is zoals verwacht loei-druk, klanten en onbekenden komen kijken. ‘S Middags komt een lieve vaste klant met twee heerlijke flessen wijn de winkel in stuiven. Ook een fan al vanaf dag één, zelf onderneemster en een topvrouw! We laten tijdens onze omhelzing even een kort traantje en ik zeg haar zeker ook samen een keer een glas te heffen. “Dat is een goed plan” bevestigen we samen! Aan de flessen die mooi verpakt zijn hangt een kaartje vol met klein geschreven tekst, heel veel lieve woorden. Ik lees het vluchtig in alle drukte. Op de andere kant staat een niet te missen korte kreet, die helemaal past “Je weet wel waarom”