Hèr… ik ben een hèr!
Ik herinner me nog een vriendin die net als ik in afwachting was van onze uiteindelijke uitslag van het eindexamen. Dat ze mij opbelde en tussen haar snikken door stamelde “ik heb een hèr”. Ook hoor ik mezelf nog zeggen, “Ohw wat jammer maar je bent in ieder geval niet gezakt!” Dat was natuurlijk een z.g. dooddoener. Een goed bedoelde pleister op een wond die nog net niet bloedde maar niks meer nodig had om pijnlijk te zijn.
Uiteindelijk werd de spanning rondom de examens binnen twee weken doorbroken. Zij slaagde alsnog! Het feest dat volgde was daarmee nog groter dan ooit!
Haar “hèr” werd één van de hoogste cijfers van de examens van dat jaar! Al haar inzichten, energie, toewijding en ook opgedane examenervaring gaven haar blijkbaar de skills en know-how boventallig te scoren en er een “bijna 10” van de maken! In verband met meerkeuze vragen mocht dat niet, een 10, omdat er altijd een “gok-percentage“ werd ingecalculeerd. Belachelijk vonden we dat! Apetrots was ze terecht en vooral was zij het die een big smile had op alle foto’s van het examenfeest! Later konden we nog ontzettend lachen en nagenieten van al die momenten.
Nu vele examenjaren verder, heb ik ook een hèr… maar dan ff anders. Na 28 jaar werkgever te zijn geweest, ondernemerschap te hebben ervaren, vernieuwend én proffesioneel specialisme te hebben ontwikkeld heb ik ook een “hèr”… Een herkansing.
Ik hoef niet persé examen te doen maar mocht kansrijk gaan slagen in een nieuwe uitdaging. Ik ben van commercieel ondernemer terug naar de origine van mijn HBO opleiding maatschappelijk werk gegaan. De gedachte dit te willen doen is vanuit oprechte sociale bewogenheid. Die koester ik voor vrouwen in de knel (en hun gezinnen) Voor minder geziene groepen in de maatschappij die van mij altijd weer in de herkansing mogen. Die net als iedereen en ik opnieuw weer durven oppakken, aanpakken en willen slagen in het leven.
Blijkbaar miste ik dit sociale ook in de commerciële bussiness. Het is ondanks mijn prevalerend verlangen dit weer te willen doen niet zaligmakend maar wel hart-rakend.
Ik ben nu een jaar aan het “herintreden” en mezelf aan het herijken en herontdekken. Waar zijn mijn sterkste en nog te ontwikkelen kanten. Hoeveel tijd kost het mezelf te updaten. Krijg ik die tijd? Kan ik mijn levensverhaal omzetten in handvatten voor omstandigheden waarin ik zelf was in meer of minder vergelijkbare mate en waarin zit mijn deelbare meerwaarde.
Ik denk zeker dat ook mijn inzichten, energie, toewijding en opgedane ervaringen kunnen leiden tot een geslaagde poging en ik kan “scoren” als herintreder in de herkansing.
Ik wil en mag weer iets gaan betekenen in het gehele proces van hulpverlening in de breedste zin.
…nu ga ik na een gestrande eerste poging ook de herkansing in. Net als mijn vriendin toen. Nu belde ik deze keer mijn vriendin, na een eerste “beproeving”. Ík was het die met een gebroken stem vertelde dat ik “weer op zoek ging naar een nieuwe werplek” Dat ik er van geschrokken was en me erg geraakt voelde, dat ik me onzeker voelde en uit het veld geslagen… en meer….
Zij luisterde en drukte mij troostend, absoluut gemeend en steunend op het hart; “Daarmee ben jij niet afgeschreven maar ga je juist nu daar komen waar je met vlag en wimpel zult triomferen !” Daar gaan we later zeker nog over spreken. Later is nu alleen allang begonnen, maar soms moet je even mislukken om te kunnen slagen.